بهار است ووقت شعر گفتن .چه بسا اگر از فواید شعر گفتن آگاه شویم ،انگیزه بیشتری پیدا کنیم.

پیامبر اکرم (ص)همان گونه که مردم را به فرا گرفتن قرآن امر می فرمود،شعرا را نیز ،به سرودن انواع شعر

 حماسی و مدح وهجو،تشویق می کرد. وبا راهنمایی آنان ،راه مبارزه با دشمن را به آنها می آموخت.

 می فرمود:گفتار دشمن را بگیرید،اصل ونسب وتاریخ پیدایش آنان را بررسی کنیدوبا هجو گفتن

 وسرزنش آنها ،دین خدا را یاری کنیدوچنین عملی را ،نوعی جهاد بدون شمشیر می دانست.

این کلام پیامبر (ص)مورد اتفاق شیعه وسنی است که فرمود:پاره ای از شعرها ،حکمت وبرخی بیان ها

 ،همانند جادو موثر است.

پیامبراکرم (ص)به شعر شاعر ،به عنوان کلام شاعر نگاه نمی کرد. بلکه از این زاویه ،اشعار را مورد توجه

 قرار می داد که در واقع این جبرییل است که از طریق زبان شاعر دینی ،حرف می زند.

ائمه ی اطهار ،در حفظ ونگهداری آثار شعرا ویاد گیری ویاد دادن آنها به فرزندان نیز،کمال اهتمام را داشتند.

امام صادق (ع) می فرمایند:هیچ گوینده ای در مورد ما شعری نمی گوید ،مگر این که مورد تایید جبرییل

 قرار می گیردوبه همین علت شعرای اهل بیت (ع)مصائب زیادی را در این راه متحمل شدندودائما در حال

 ترس وگریز به سر می بردند. تعداد زیادی از آنها به دار آویخته ،کشته شدند. عده ای زبانشان قطع

 شدوگروهی هم زندانی شدندوشکنجه دیدند ویا تبعید شدند.

حسن بن جهم گوید:از امام رضا (ع) شنیدم فرمود:هیچ مومنی در مدح ما اهل بیت (ع) شعری نگوید ،الا

 این که خداوند ،شهری در بهشت ،به وسعت هفت برابر دنیا ،برایش بسازد وهمیشه ملائک مقرب الهی

 وهمه ی انبیای مرسل ،به دیدنش بیایند.

بحار الانوار جلد 26 صفحه ی 231